Black Coast

In onze vorige update waren we volledig gewend aan Varna, na 10 dagen verblijf in een groot appartement kenden we de omgeving, de weg naar het juiste strand met hulpvaardige service, het gezelligste bar-restaurant en de lokale foodstands waar de inheemse bevolking eet.
We zijn van daar uit met de bus naar Byala gegaan. Dit voornamelijk omdat we wilden weten hoe een "klein dorp" aan de kust eruit ziet en leeft.
De eerste indruk was in dat op zich niet eens slecht, we werden door de mini-bus gedropt aan een hoofdweg die grenst aan het dorp Byala. Veel latijnse letters hadden ons eigenlijk al ergens voor moeten waarschuwen. Weer zonder enige fatsoenlijke research zijn we het dorp ingelopen, vol goede moed in de richting van het strand. Aangekomen bij het eerste hotel, zag het er allemaal netjes uit, 2 sterren, leeg zwembad, nette appartementen, maar de receptie was volledig uitgestorven, leeg, geen computer, randje stof waar een monitor heeft gestaan en pen noch papier op het bureau. "Hallo? Ciao! Anyone there? Clientele in tha house!!"... Natascha kijkt beteuterd om haar heen... ik ga verder met afwisselend Frans, Duits en Brits accent "Bonjour?... Gutentag!!... Is there any living creature around?!" en ik begin zelf een echo na te bootsen "Hallo...allo...alloo..loo...looo...ooo..oo...oo..". Natascha reageert lichtelijk geërgerd "dit wordt niks, zullen we doorlopen?". Dit scenario herhaalde zich een aantal keer tot we een oudere dame bij een 1-sterren-guesthouse haar was zagen ophangen. Dus er op af gegaan en achterhaald in welke taal we een kamer konden krijgen: Duits, kein problem... maar het was aan haar af te lezen dat het toeristenseizoen voorbij is en ze eigenlijk geen gasten meer verwacht had. "Darfen wir ein Zimmer sehen?". Dat kon wel. Met flink gezucht, gesteun en half Russisch-duits kregen we de meest luxueuze kamer in dit Etablissement voor 20 euro per nacht... hoelang we wilden boeken? Laten we beginnen met 1 nacht.
Na de gebruikelijke procedure van paspoort overpennen en vooruit betalen (altijd vooruitbetalen!!) hebben we onze backpack in de kamer gedropt en gefotografeerd. Slotje erop en zijn we afwaarts het strand opgelopen. Zag er lekker uit, ook al gaat de zon al rond 16:30 onder tegen de westelijk liggende mega-resorts en appartement complexen. Aan het eind van het strand zijn we weer opwaarts gelopen en kregen we onze eerste zure taste-of-Byala: Op de balkons van het grenzende appartementencomplex stonden beveiligers ons nauwlettend in de gaten te houden wat we van plan waren en op het moment dat we dreigden de verkeerde afslag te nemen, werden we direct terug gefloten en probeerde ze ons in Bulgaars en Russisch de juiste kant op te sturen... We kregen hierdoor direct een "not welcome" gevoel. Dus hebben we besloten het dorp in te lopen om een klein hapje te pakken.
We zijn na een simpel frietje met witte schapenkaas erop (lekkere combi trouwens) het dorp doorgelopen en hebben eigenlijk daar al besloten dat dit het niet ging worden... morgen dus door naar Nesebar of Burgas, verder zuidelijk.
Maar ja, het is pas 17:00 en nog niet donker. Byala is in feite 1 lange straat, die na een aantal matige druivenranken (Natascha heeft geproefd) over gaat in Noorse, Deense en Russische appartementen resorts in aanbouw. Sommige waren al af, maar de Noren aldaar kwamen ons niet al te vriendelijk over.
Terug gewandeld, in het dorp nog wat gedronken en de lokale dorpsgek tekeer horen gaan met karaoke. Dus terug naar onze kamer en besloten de volgende ochtend zo vroeg mogelijk de bus naar Nesebar of het iets verder zuidelijk gelegen Burgas te nemen.

's Ochtends, gepakt en gezakt liepen we bij de "Tourist Information" binnen, hopend dat deze ons kon helpen met bustijden... Mevrouw achter de balie wilde eerst even aftypen waar ze mee bezig was... wij zijn geduldig. Vervolgens keek ze ons lichtelijk vragend aan. Dus ik opende inmiddels standaard: " Do you speak English? Oder vielleicht Deutsch? Parlez Franc..." Ik werd vrij bot afgekapt door deze mevrouw met "Nei, Russkiy". Okay, onhandig... dus het woord bus uitgesproken als "boes" en met mijn vinger over mijn lege pols rondjes gedraaid met een vragend blik. Ook dit wuifde ze bot weg met een handgebaar en ze wees in de richting van de bushalte... maargoed, dat wisten wij natuurlijk al. Een beetje beduusd weer naar buiten gelopen en ik kon het niet laten een paar vrij grove, moeilijkere Engelse en Duitse scheldwoorden te laten ontgaan.

Aangekomen bij de "bushalte" (bord met de afbeelding van een bus) was geen informatie te vinden. Dus ik heb direct een flink stuk karton gepakt en ben in het Cyrillisch "NESEBAR" erop gaan schrijven, met het idee dat we misschien wel moesten liften... Net op het moment dat ik tevreden was met mijn werk, stopt er een mini-bus naar Burgas. Vragende blik naar Natascha: Burgas dan maar? Ingestapt, "Ilios & Odysseus" in handen genomen en verder gelezen over die gekke Grieken met hun houten paard.

Burgas bleek Varna in het klein en iets wat te Jet-Set voor ons, dus na 2 dagen besloten Nesebar links (of beter gezegd, noordelijk) te laten liggen en naar Sozopol, 35 kilometer verder zuidwaarts, te bussen.
Maar deze keer met een aardige hap research naar ligging, historie, accommodatie en omgeving.
Ingecheckt in Hotel "More", met buiten een zwembad, jacuzzi en sauna. Een nette, frisse kamer met douche, wc, koelkast, airco en TV voor 23 euro per nacht. Vriendelijke eigenaar die overduidelijk een erg druk hoogseizoen achter de rug heeft en dichtbij een heerlijk klein familierestaurant met een talkative eigenaar en naar mijn mening geweldige chef-kokkin, die vooral goede hangover breakfast maakt (Dikke toast met een malse beafsteak en daarop een gebakken ei, licht gefrituurd).

We hebben de oude en de nieuwe stad van Sozopol verkend, het strand over gewandeld (ietsje te winderig), een enorme wandeling gemaakt aan de Ropotamo rivier waarna we terug naar Sozopol zijn gaan lopen... 16 kilometer bleek net iets te ver, dus halverwege hebben we al lopend onze duim omhoog gehouden. Na een kleine 100 auto's en 1 op de 10 keer debiel getoeter stopte er een kerel van onze leeftijd in een kleine VW, die ons de laatste 5000 meter naar Sozopol gebracht heeft. Hij accepteerde geen betaling, wilde ook geen sigaret en bracht het idee om die avond wat te gaan drinken.
Dat was eergisteren, niet te gek gemaakt en gister herhaald met hem en een paar vrienden en wel ietsje te gek gemaakt (Natascha ligt momenteel slaap in te halen in de hoop de kater te verjagen).
We vertrekken morgenvroeg naar Plovdiv, wat in de richting van Sofia ligt, vanwaar we het vliegtuig naar Eindhoven gaan pakken.

Dus als ik nog tijd en zin vind, zal er nog 1 verslagje volgen.

Sozopol was a nice place, but we still haven't found what we're looking for...