Visa-Run 1: LAOS

Het is al weer veelste lang geleden, en weer te veel om op te noemen.
Het laatste reisverslag ging over Chiang Mai, inmiddels zijn we Luang Prabang (Laos) voorbij en schrijf ik dit reisverslag in de verleden tijd, anders wordt het te gek veel ;-)

Minibus Chiang Mai -> Chiang Khong:
We dachten voor het eerst een beetje luxe geboekt te hebben; een minibus naar Chiang Khong. Dit viel toch hard tegen. Samen met 8 andere chagerijnige Farang en alle bagage op een gepropt voor een 6 uur durende hobbelige reis. Wel een paar pit-stops, maar toch zeer belabberd.
Aangekomen in Chiang Khong was ons humeur gelijk weer beter bij het zien van de rivier "Mekong", wat een prachtig uitzicht.
We hebben voor 2 nachten ingecheckt bij Guesthouse "Malawee" (naam van de eigenaresse), een vreemd maar zeer sfeervol guesthouse, waar we vooral de eerste avond goed doorgehangen hebben met mede-reizigers. Dag erop het stadje verkend en over de Mekong gekeken hoe dezelfde reizigers van de nacht daarvoor op de boot werden gestapeld.

Slow-Boat over de Mekong:
Dit was voor ons tot hiertoe de leukste ervaring van onze reis.
Van Chiang Khong met een ferry over de Mekong naar Luay Xai (Laos). Eerst langs Immigrations. Onze paspoorten werden afgenomen en op een stapeltje met andere paspoorten gelegt. Meer dan 50 reizigers zagen hetzelfde gebeuren en het stapeltje werd door 1 Laotiaan in alle rust afgewerkt... er kwamen natuurlijk steeds nieuwe stapeltjes paspoorten bij en deze zelfde ambtenaar begon ook steeds aan het nieuwste stapeltje... handig... dat duurde zeker meer dan een uur.
Vervolgens met een gratis busje naar de haven waar de Slow-Boats nog stonden te wachten.
Ik heb vooraf research gedaan en vaak gehoord dat de Laotianen deze boot graag overvol proberen te krijgen, met alle gevaren van dien. Maar als je als "Farang" samenspant, kun je dit proberen te voorkomen. Dit wist Natascha dus ook al en vertelde wij aan een Australisch koppel (Scott & Loz) dat voor ons zat. Wisten wij veel dat zij al 2 uur in die boot zaten te wachten... Scott ging gelijk uit zijn dak richting de touringmanager en bootpersoneel. Natascha ging hier heerlijk in mee. Schreeuwend en tierend en andere reizigers ophitsen om mee te doen... had ik maar niks gezegt, was mijn eerste gedachte. Maar het hielp wel, want in eerste instantie wilde het bootpersoneel ons allemaal op een andere boot zetten waar al zo'n 40 man op zat te wachten. Aangezien dit niet ging passen en onze tassen al op de boot lagen bleven we (bijna) allemaal stug zitten, verder schreeuwend en vloekend op het personeel (dat al nauwelijks engels spreekt).
Uiteindelijk gaven ze wel toe en werden er nog een paar reizigers op 'onze' boot bij gezet en vaarde we rond 13:00 aan, met de stroom mee naar Pakbeng.
De reis was geweldig, met een onbeschrijfelijk uitzicht. We hebben goed gebabbeld met Scott en Loz en in het pikkedonker kwamen we aan in Pakbeng. Via een dunne loopplank van de boot af en de locals tegemoet.
We hadden vooraf al een guesthouse gereserveerd en wisten ongeveer de locatie en route. Dus de locals die ons guesthouses aanboden konden we vriendelijk weigeren/negeren. Maar dat was niet het enige wat ons aangeboden werd... opeens hoorde ik iemand fluisteren; "Marihuana, Opium?"... Huh? dat had ik niet verwacht... veelste moe, vriendelijk weigeren... 5 meter verder; "wanna smoke Ganja?"... No Thanks!
Wat een grappig land, net Amsterdam, waar op elke brug allerei partydrugs toegefluisterd wordt.
Ingechecked en wel, eerst maar eens kijken of we die vriendelijke Ozzies kunnen localiseren. Klein dorp, dus snel gevonden. Met z'n 4-en heerlijk Indian food gegeten en lekker geslapen.

Dag 2 op de Slow-Boat:
Wakker worden in Pakbeng is vaag... overal franse wijn en goed gevulde bagguettes.
Snel wat bier (BeerLao) ingekocht en iets te snacken gehaald voor op de boot.
Maar onze boot stond er niet meer... ze hadden nu een grotere boot klaar staan, voor de reizigers van de 2 boten van de dag daarvoor. Whatever: klagen helpt nu toch niet meer.
Aan dek stond Loz ons al op te wachten, ze waren zo vriendelijk om voor ons een plekkie vast te houden. 2 vliegtuigstoelen, in plaats van houten bankjes. Thanks maties!
Die dag was de reis nog gezelliger dan de dag ervoor... Ik heb zelf met bijna de helft van de reizgers op de boot gebabbeld en tegen het einde waren we allemaal een zooitje bezopen Farang. Nogmaals, de reis is echt onbeschrijfelijk; het uitzicht, het weertje, de gemoedelijke sfeer. Ik vermoed dat ik meer dan 6 halve liters BeerLao op heb en meer dan 300 foto's heb gemaakt.

Luang Prabang:
Aangekomen in Luang Prabang wilde we eigenlijk contact behouden met de Ozzies... maar we waren ze al snel kwijt in de chaos van het uitladen van de boot.
Ik had (natuurlijk) weer vooruit gereserveerd bij een vriendelijke, maar iets wat wazige Belg in GH Manichan. Een nette kamer, met (helaas) gedeelde faciliteiten: 1 douche, 2 wasbakken en 1 WC, alles in 1 ruimte voor 4 kamers.
We zijn er al snel achter gekomen dat dit niet relaxed was, zeker voor de prijs en hebben de kamer van Scott en Loz overgenomen na hun vertrek in GH Sokdee.
Luang Prabang is een mooie stad, die beschermt wordt door UNESCO World Heritage Foundation. Maar op een of andere manier heeft dit een vreemde, iets wat slechte uitwerking op de lokale bevolking. Ze zijn druk, luid en zeer assertief. Alsof ze de arrogantie van de Fransen (voorheen was Laos gekolloniseerd) direct in hun cultuur verwerkt hebben. Iedereen, man, vrouw en kinderen, loopt ook de hele dag overal te tuffen (spugen). Hierbij wordt luidkeels opgehaald en zonder pardon op straat gespuugd. Echt enorm ranzig. In tegenstelling tot Thailand zijn ze hier ook helemaal niet terughoudend en hebben we al heel wat Laotiaanse koppels schreeuwende ruzie zien maken, waarbij de vrouw duidelijk de overhand heeft.

Elephant Village (17 km SE from Luang Prabang):
Hier worden olifanten uit de houtindustrie bevrijd en opgevangen. Ze werken ongeveer 4 of 5 uur per dag met touristen (mahouttraining, rondritjes en wassen) en worden daarna met 20 meter lange kettingen in een bos neergezet. Beter kun je deze beesten niet opvangen in deze regio.
Natascha en ik hekelen geregelde tours, dus we zijn het hoofdkantoor binnen gestapt en kregen van de Manager (Michael, duitser die vloeiend nederlands spreekt) gratis vervoer en entree in het park aangeboden. Hier hebben we 8 uur rondgehangen en wederom honderden foto's gemaakt. Natascha heeft haar terughoudendheid voor deze grove, lompe beesten overwonnen en ze gevoederd en later ook geaaid (knuffelen zijn ze te groot voor :P)
Het was een lange dag, waarin we eigenlijk bijna niks gedaan hebben, maar aan het einde toch dood moe.

Ik ben op mijn laatste dag in Luang Prabang nog verrast door Natascha toen ze met een lekkere take-away Pizza Magherita aan kwam zetten: "Yes, eindelijk weer kaas!!".
Goed bedoeld... maar kaas is hier dus schijnbaar niet voor niks moeilijk te verkrijgen. Ik heb een voedselvergifting eraan opgelopen en heb sindsdien geregeld buikkrampen en zit uren per dag op de WC.
Never again will I trust Swedish Pizza!!!

...2 dagen later: met een VIP Bus (weer zo'n bumpy ride) naar Vientiane.
Gister laat aangekomen en vandaag Natascha's 30ste verjaardag in alle rust gaan vieren.
Zodirect ff een goedkopere kamer zoeken (Laos is veel duurder dan Thailand) en daarna naar het Nationaal Museum...
Morgen terug naar Thailand, via de Friendship Bridge naar Nong Khai.

Will be continued...
Groetjes, knuffels, kus!!!

Owjah, Opa Erken: GEFELICITEERD MET UW 85e VERJAARDAG!!!! :-)